Dr med. Edward Soboczyński, inicjator budowy i pierwszy dyrektor naszego Szpitala. Postać dziś już nieco zapomniana, może dlatego, że jego największa aktywność przypadała na odległe lata 1922-1939. Mimo, że nie był rodowitym bydgoszczaninem, z miastem naszym związał się prawie na cały okres życia zawodowego. Urodził się 22 czerwca 1890 roku w Jedlcu, powiat Pleszew. Gimnazjum ukończył w Ostrowie Wielkopolskim. Jako Polak, urodzony i mieszkający w zaborze pruskim, studia medyczne odbył na uniwersytetach niemieckich w Lipsku, Gryfii i Wrocławiu, gdzie w 1916 roku otrzymał dyplom lekarza. Specjalizował się w laryngologii. Zmobilizowany, brał udział w pierwszej wojnie światowej. W 1918 roku został służbowo przeniesiony do Szpitala Garnizonowego w Poznaniu. W tym czasie trwały już intensywne przygotowania do powstania wielkopolskiego. Dr Soboczyński był ich aktywnym uczestnikiem. Potem, podczas walk na ulicach Poznania, organizował pomoc medyczną. W czasie wojny polsko-bolszewickiej przygotował dwa szpitale polowe. Po demobilizacji w 1922 roku osiedlił się w Bydgoszczy. Zatrudniony w Szpitalu Miejskim przy ul. Gdańskiej 4 (obecnie Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego), utworzył pierwszy w mieście, samodzielny oddział laryngologiczny. Władzom miejskim dał się szybko poznać jako doskonały organizator i człowiek wielkiej aktywności społecznej. Szybko został przez Prezydenta Miasta powołany na stanowisko dyrektora szpitali podległych samorządowi. Obok Szpitala Miejskiego były to: Szpital Diakonisek przy ul Seminaryjnej 1 i samodzielny Oddział Położniczy przy ul. Gdańskiej 71 (obecnie Zespół Szkół Muzycznych). Mianowany radcą miejskim, objął jednocześnie funkcję decernenta ds. sanitarnych. Z jego inicjatywy rozbudowano szpital Diakonisek, uruchomiono łaźnię miejską na Szwederowie i Miejski Instytut Higieny przy ul. Marszałka Focha 5. Zadaniem najtrudniejszym, a zarazem najważniejszym jakiego się podjął, była walka o zbudowanie w Bydgoszczy dużego, nowoczesnego Szpitala Miejskiego. Jako radca miejski miał bliskie kontakty zarówno z członkami Zarządu Miejskiego, jak i z radnymi. I umiał to wykorzystać. Przekonywał, że przecież już w 1910 roku planowano budowę nowej lecznicy, wówczas dla 60 tysięcy mieszkańców. Po 1920 roku, w rozwijającej się Bydgoszczy, liczba mieszkańców szybko przekroczyła 100 tysięcy. W tej sytuacji niewielki, 70-łóżkowy Szpital Miejski, w starych murach klasztornych przy ul. Gdańskiej 4, nawet w minimalnym stopniu nie spełniał współczesnych wymogów. Pierwsze pozytywne decyzje zapady w 1927 roku. Ustalono, że Zarząd Miejski wybuduje nowy szpital, wykorzystując środki własne. Niestety, na przeszkodzie stanął kryzys światowy lat 1929-1933. Budowa się przeciągnęła. Jedynym ratunkiem były pożyczki. Ostatecznie 13 grudnia 1937 roku piękny, nowoczesny Szpital Miejski, przyjął pierwszych chorych. I była w tym wielka, osobista zasługa upartego, ogromnie zaangażowanego dr. Edwarda Soboczyńskiego, który oczywiście pozostał dyrektorem. Funkcję tę pełnił do wybuchu wojny. Zmobilizowany, brał udział w kampanii wrześniowej. Przez Rumunię przedostał się do Armii Polskiej we Francji. W Anglii brał udział w reorganizacji służby zdrowia I Korpusu. W 1944 roku uczestniczył w inwazji na kontynent, jako oficer łącznikowy przy Armii Amerykańskiej. We wrześniu 1945 roku wrócił do Bydgoszczy. Wszystkie stanowiska w jego wymarzonym Szpitalu przy ul. Marii Skłodowskiej Curie były już zajęte. Został dyrektorem Szpitala Dziecięcego przy ul. Karola Chodkiewicza 44. Zmarł nagle 26 maja 1963 roku.
Mieczysław Boguszyński